පෙනිසිලින්, ඇම්පිසිලින් සහ කටුවැල්බටු

වෛද්‍ය විද්‍යාලයේ පලමු වසර එකහමාර ඇතුලත අපට රෝගීන් මුන ගැසෙන්නේ නැත. ඉන් පසුව සායනික පුහුනුව ආරම්භ වෙයි. රෝගීන් හමුවන්නේ ඉන් පසුවය. එක දවසක් අපට ස්නායු පද්ධතිය ගැන දේශනයකින් පසු ඒ මාතෘකාව පිලිබඳව වැඩිපුර කරුණු පහදා දීම පිණිස ස්නායු පද්ධතියේ වෙනසක් ඇති රෝගියෙක් රෝද පුටුවක තබා සාත්තු සේවකයෙක් දේශනාගාරයට තල්ලු කරගෙන ආවේය. මේ වෛද්‍ය විද්‍යාලයේ සාමාන්‍ය සිරිතය. රෝගියා ජාතික රෝහලේ වාට්ටුවක ප්‍රතිකාර ලබන කෙනෙකි. වෛද්‍ය ශිෂ්‍යයින් අමතමින් සිටි මහාචාර්යතුමා රෝගියා ගැන කිසි තැතීමක් නොකෙලේය. ඔහුගේ අවධානය යොමුවී තිබුනේ දේශනය කෙරෙහිය. සාත්තු සේවකයාද ගොලුවෙකු සේ කරබාගෙන රෝගියා රෝදපුටුවේ තල්ලුකර ගෙන ආවේ පන නැති භාණ්ඩයක් තල්ලු කරන්නා සේය. මේ සිද්ධිය මට කවදාවත් අමතක කල නොහැක. අද පවා එය සිහිවන විට ඇතිවන්නේ වේදනාවකි. අහිංසක රෝගියාද දුක සැප දැනෙන, වේදනාව දැනෙන හඳුනන, ආත්මගෞරවයක් තිබෙන මනුෂ්‍යයෙකි. අවාසනාවකට මහාචාර්යතුමා රෝගියාට කථා කලේ වත් යටත් පිරිසෙයින් සිනාවකින් සංග්‍රහ කලේවත් නැත. ශිෂ්‍ය පිරිසට හඳුන්වා දුන්නේද නැත. ප්‍රදර්ශනයට ගෙන යන සතෙකු සේ මේ රෝගියා පැමිණ ඇත. ශිෂ්‍යයන්ට කථාකරමින් හුන් මහාචාර්යතුමා එක වරම තම දකුනු අතේ දබරැඟිල්ලත් මැදඇඟිල්ලත් ඇඟිලි මැද්දෙන් නමා, රෝගියාගේ ආමාශය පෙදෙසට තද කොට කරකැවීය. අසරණ රෝගියා වේදනාවෙන් කෑගසීය. ඒ සමගම ඔහුගේ මුහුනේ මාශ පේශීන් ක්‍රියා කරන අන්දම අධ්‍යනය කරන ලෙසට නියෝග කලේය. මගේ සිත දෙගිඩියාවෙන් පෙලෙන්නට පටන් ගත්තේය. මා මෙහි පැමිනියේ රෝගීන්ට සාත්තු කරණ අන්දම ඉගෙන ගැනීමටය. ඔවුන්ට හිරිහැර කරණ අන්දම දකින්නට නොවේ. මහාචාර්යතුමාට ඔයිට වඩා හොඳට මිනිස් කම පෙරදැරිව රෝගියාට කථාකොට ඔහුව මනුස්සයෙක් හැටියට නමින් හඳුන්වා දී අපට උගන්වන්නට ඕනෑතරම් ඉඩ තිබුනි. නමුත් එසේ වූයේ නැත. ප්‍රශ්න කිහිපයක් පැන නැගී ඇත. මේ දොස්තර වරුන්ගේ දඩබ්බර සාවද්‍ය භාවයක්ද? අසරණ රෝගීන්ට මෙසේ සලකන්නේ අධිරාජ්‍යභාවයේ අඳුරු සෙවනැලි තවමත් පවතින නිසාද? රෝගීන් නිසාම ජීවත්වන දොස්තරවරු උසස් යයි ඔවුන් සිතන නිසාද? මගේ පසුබිම ගැමි පසුබිමය. උසස් සමාජයට පිවිසීමට මට කිසිසේත් ආසාවක් නැත. මා පැමිණියේ මිනිස්කම පෙරදැරි කොටගත් ශාස්ත්‍රයක් ඉගෙනීමටය. මා සමග වෛද්‍ය විද්‍යලයට ඇතුල් වූ සිසුන් අතරින් බොහෝ දෙනෙක් සමාජයේ මධ්‍යම පන්තියේ අය වූහ. නමුත් වැඩිතරයක් දඟලන්නේ උසස් යයි සම්මත සමාජයට පිවිසීමටය. මීට විරුද්ධව නැගී සිටීමටද අපහසුය. එවිට මා කොන්වනු ඇත. මමද දෙලොවක් අතර අතර මං වූවා සේය....