නම, ගම - පෙනිසිලින් !!! - මානව සන්නිවේදනය

මා සාකච්ඡා කරන්නේ ඉතා ගැඹුරු වෛද්‍ය මාතෘකාවක් නොව ඉතාමත්ම සරල, නමුත් ඉතාමත්ම අවශ්‍ය සන්නිවේදන අවශ්‍යතා ගැනයි. මේ සන්නිවේදන අවශ්‍යතා ගැන වෛද්‍යවරු මනා ලෙස තේරුම් ගත යුතුය. මනුෂ්‍යයෝ සාමූහිකව ජීවත් වෙති. තනි තනිව ජීවත් වීම ඔවුන්ට පුරුදු නැත. සාමූහිකව ජීවත් වන විට, තම තමන්ගේ අදහස් හුවමාරු කර ගැනීම සන්නිවේදනය හරහා සිදුවෙයි. සාමූහික ජීවිතයකට සන්නිවේදනය අත්‍යාවශ්‍යය. මනුෂ්‍ය ජීවිතයේ සෑම අංශයකම සන්නිවේදනය නොයෙක් ආකාරයට සිදුවෙයි. වෙද හමුවේදීද (වෙද හමුව වශයෙන් මා අදහස් කරන්නේ - medical consultation යන අර්ථයයි.) සන්නිවේදනය ඉතාමත් වැදගත් ස්ථානයක් ගනී. මතභේද, සංඩුසරුවල් ඔක්කොම හැදෙන්නේ ක්‍රමානුකූල සන්නිවේදනයක් නැති නිසාය. අපි කථාකරන භාෂාවෙන්, ශ්‍රවණාධාරයෙන් බොහෝවිට සන්නිවේදනය සිදුවෙයි. ඒ එක්තරා ප්‍රතිශතයක් පමනි. අපි කථා කරන්නේ වචනයෙන් පමණක් නොවේ. අපේ අත් පා, මුහුනේ මාංශ පේෂි යනාදී සෑම අංගයක්ම කථා කිරීමේදී චලනය වේ. මෙයට body language යයි ඉංග්‍රිසියෙන් කියනු ලැබේ. අත පය නොසොල්වා කථා කිරීමට උත්සාහ කරන්න.. තේරුම් සහිත සන්නිවේදනයක් ඔබට කල හැකිද? කරණ සාකච්ඡාවට සවන් දුනහොත්, සමහර තැන් දීර්ග වශයන් උච්චාරනය කරන හැටිත්, සමහර තැන් සාමාන්‍ය අන්දමට කියවන බවත් පෙනී යනු ඇත. එසේ නම් මානව සන්නිවේදනය වූ කලී සංකීර්ණ වූ ක්‍රියාවලියකි. රෝගී තැනැත්තා ඇඳුම් ඇඳ ඇති විලාශය, මුහුණට මුහුණ දී කථාකරයිද, බිම බලාගෙන හෝ අහක බලාගෙන කථාකරයිද යන මේ සෑම ක්‍රියාවක්ම රෝගී ස්වභාවය හඳුනා ගැනීමට උපකාර වේ. රෝගී තැනැත්තා අසනීප ගතියකින් පසුවෙයි. ඔහු/ඇය තුල ඇත්තේ අසනීප ගතියකි. රෝගයක් නොවේ. රෝගය ඔලුවට දමන්නේ දොස්තර මහත්මයාය. (මොකක් හරි itis එකක්.) රෝගියා විස්තර කරන්නේ සිය අසනීප ගතියේ විස්තරයයි. එය එක්තරා කථාන්තරයකි. එහි අරමුන මෙයට කුමක් කලයුතුද යන්න විසඳා ගැනීමයි. මේ අසනීප ගතිය රෝගියාට පමණක් නොව, ඔහුගේ පවුලට, ඔහු සිටින ජනපදයට, ඔහු වැඩ කරන වැඩපලට මේ සෑම ස්ථානයකට බල පෑමට පිලිවන. ඒ අසනීප ගතිය නිසා වැඩට නොයාම නිසාය. අසනීප ගතියත් රෝගයත් අතර ඇත්තේ විශාල වෙනසකි. ඒ අසනීප භාවය යම්කිසි රෝගයක් ශරීර ගතවීමක් නිසා සෑදුන දෙයක් වීමට පුලුවන. සාමාන්‍ය වශයෙන් අසනීප භාවය විස්තර කරන රෝගියා විස්තර සහිතව එය තමන්ගේ අසනීපයේ ස්වභාවය, අසනීපයේ කථාන්තරය දොස්තර මහතාට පවසනු ඇත.... " ඔන්න මහත්තයෝ මම පෙරේදා උදේ පහල ලිඳෙන් නාලා, ගෙදරට ආපු ගමන් වෙව්ලල උන ගත්තා. " ආදී වශයෙන් කියා ගෙන යන විට බොහෝ දොස්තර වරු ඒ ඔවුනට අනවශ්‍ය විස්තර යයි සිතා රෝගියාගේ කථාන්තරයට බාධා කරති. එතැන සිට 'වෙද හමුව' අවාසනාවන්ත තත්වයකට යොමුවෙයි. ඒ දොස්තර මහතා කෙන්ද්‍ර කොටගෙනය. ඒ කියන්නේ එය මෙහෙයවන්නේ දොස්තර මහතාට අවශ්‍ය විදියටය. රෝගියාට පිලිතුරු දීමට සිදුවෙන්නේ දොස්තර මහතාගේ ප්‍රශ්න වලටය. " උගුර දනවද? උගුර රිදෙනවද? කැස්ස තියෙනවද? බඩ රිදෙනවද?..................." මෙවැනි ප්‍රශ්න රාශියක් දොස්තර මහතාගේ මුවින් පිටවෙනු ඇත. එයට ලැබෙන පිලිතුරු අනුව කිසියම් රෝගයක නමක් (සමහර වෙලාවට ලස්සන නමක් හෝ කුනුහරුප වගේ සද්ද වෙන නමක් අන්තිමට itis එක්ක ) රෝගියාට ලැබෙනු ඇත. මේ අන්දමේ වෙද හමු ලංකාවෙ පමණක් නොව ලොවේ බොහෝ රටවල සිදුවන බව නොරහසකි. මේ ක්‍රමය වැරදි බව වෛද්‍ය වරුන්ටම වැටහී ගොස් ඇත. එමනිසා වෙද හමුව සිදුවිය යුත්තේ රෝගියා කේන්ද්‍ර කොටගෙනය. ඒකියන්නෙ, රෝගියාගේ කථාන්තරයට සාවදානව සවන් දිය යුතුය. කථාකරන විලාශය, උච්චාරනය සහ ශරීර අංගචලනය මනා ලෙස අවධානය කල යුතුය. ඒ කතාන්තරයට අනුව කිසියම් රෝගයක් ඇද්ද නැද්ද යනු ඉතා පැහැදිලි වනු ඇත. බොහෝවිට කොත්තමල්ලි දෙවේලකින් අසනීපය සුව විය හැක. නැතහොත් සානුකම්පිකව රෝගියා සමග කතා කලහොත් ඉක්මනට සුවය ලැබෙනු ඇත. සායන වලදී බොහෝ විට ඇත්තේ සුලු සුලු අසනීපය. තමාගේ මඩිය තරකර ගැනීමට අවශ්‍ය නම් නොයෙක් නොයෙක් බෙහෙත් දිය හැක. නොයෙක් පරීක්ෂණ නිර්දේශ කල හැක. එලෙසම අවංක වෛද්‍යවරුන්ද මේ රටේ ඇත. කරුණාකර ඔබේ අදහස් දක්වන්න. ඔබේ අදහස් නොදැන මේ සටහන් ප්‍රයෝජනවත්දැයි කීමට පවා මට නොහැක.